Sjors Houkes over zijn ervaring tot nu toe:

Om me heen gaan mensen naar binnen, naar buiten, naar de keuken, weg of terug, ze eten, drinken, doen, of praten uren achter elkaar. De creatieve sfeer is echt aanstekelijk. Er ontstaan groepjes, mensen zonderen zich weer af, vinden elkaar. Maar ze zitten nauwelijks stil. Als ze wel stil zitten gebeurt er toch wat en hoor je een spanning in de lucht, hoor je de hersens kraken. Soms verschijnt er een glimlach, soms een frons. Er wordt gewikt en gewogen. Dit is niet zomaar een week waarin we alleen bij elkaar gaan zitten om dingen te maken, te onthaasten en anderen te ontmoeten – dit is keihard mentaal zwoegen.

Ons project is een goed voorbeeld. Het begon erg ongebonden, als een vrije brainstorm over de betekenis van het thema ‘de tijd van nu.’ Associatie leidt tot patronen, dachten we, en vanuit die patronen zou een project onstaan waar enthousiastelingen zich bij konden aansluiten. Laat ik dit de ‘naieve fase’ noemen. Tijd, moment, Nu, verleden, toekomst, konijnen met zakhorloges, klokken. Een punt tussen heden en verleden, hoe grijpen we dat? Het verleden bestaat uit verschillende bronnen die we als mensen hebben gecreëerd en weer geinterpreteerd, en is niet betrouwbaar. Over de toekomst zullen we het al helemaal maar niet hebben. Wat weten we daar nou van? Thomas en ik kwamen tot de conclusie dat we alleen van het heden kunnen uitgaan, het Nu. Nu is een punt op een tijdslijn, nauwelijks vast te leggen. Maar wat als het niet een punt is? Of wat als we het Nu in onze driedimensionale wereld kunnen uitrekken, uitbreiden door een dimensie toe te voegen? Een vierde dimensie waarin nu oneindig groot is? En daar ging het mis.

We lazen uitleg over het bestaan en de werking van een vierde dimensie. We probeerden een vierdimensionale kubus te maken. We probeerden het ons voor te stellen. We vroegen andere mensen wat hun vierde dimensie was. We ontwikkelden een systeem om de dimensie zichtbaar te maken of zoveel mogelijk manieren. We overwogen om een zesde zintuig aan te spreken. Anderen waarschuwden dat we in een soort geheimtaal aan het praten waren en dat straks niemand ons meer zou begrijpen. Dat we ons helemaal zouden verliezen. Hoe harder we probeerden om alles aan onszelf uit te leggen, hoe meer het onduidelijk was waar we mee bezig waren. Het was wel duidelijk dat we een snaar hadden geraakt, want suggesties bleven binnen komen. Geluid in 4D, ruimte in 4D, geuren en kleuren, licht, temperatuur, beweging. Het project werd steeds maar groter en elke nieuwe ingevingen bracht ons een stap dichter bij de waanzin.

Gelukkig kan ik nu berichten dat we aan de beterende hand zijn. We kregen goede suggesties om simpeler te werk te gaan, om het los te laten. Misschien hoeft het allemaal niet begrijpelijk te zijn. Susanne stelde voor om door middel van projectie een virtuele ruimte te scheppen in het bos, en we zijn begonnen aan een opzet. Langzaam maar zeker krijgen we er grip op en het ziet er steeds interessanter uit. Soms heb je iemand anders nodig die ten minste één van je twee voeten weer terug zet op de aarde. Dan blijven staan is de kunst.

Filed under: Nieuws by Diederik Vrijhoef